Sebastian Buczek

14.11—20.12.2014

Nigdy nie interesowałem się zbytnio przodkami. Słyszałem od matki, że jeden z moich prapradziadków miał na imię Sebastian i że pochodził z nieprawego łoża. Jego domniemanym ojcem miał być Hrabia Tołoczko. Dzięki temu i ja mam jakąś domieszkę hrabiowskiej, błękitnej, jak wiadomo, krwi. Równie mało się interesowałem częścią rodziny od strony Ojca. Oczywiście znałem babcię, która była socjalistyczo/pozytywistyczną nauczycielką w Józefowie Biłgorajskim (robiła nam z bratem podczas wakacji codzienne dyktanda polonistyczne). Lepiej poznałem Dziadka, był partyzantem AK. Niemiecka kula przypaliła mu policzek i trafiła jego towarzysza broni gdy rozbijali posterunek żandarmerii. Dziadek chętnie dzielił się bohaterskimi opowieściami z czasów wojny. Nie rozumiałem jednak nigdy skąd płynie niechęć i poirytowanie obecne na twarzach mojego ojca Mariana i cioci Ali, kiedy dziadek podczas spotkań rodzinnych wyskakiwał z karabinem, przedzierał się przez zarośla z okrążenia czy pędził z wiadomością na koniu do oddziałów BCh. Żyłem z tą drobną zagadką ładnych kilka lat. Aż dopiero całkiem niedawno wiedziony potrzebą wyjaśnienia, zawiłości natury psychologiczno-emocjonalnych na łonie mojej rodziny zacząłem temat bardziej świadomie penetrować. Skąd biorą się dziwne zachowania mego ojca wobec dziadka i dlaczego, tak rzadko cokolwiek mi wyjaśniał i nigdy nie wyrażał uczuć. Czy faktycznie przez wielką skromność i szlachetną powściągliwość? Naiwny obraz ojca prysł dopiero całkiem niedawno, kiedy tata utrzymywał, że jestem hipochondrykiem nawet wtedy kiedy wyniki badań jasno stwierdzały obecność pasożytniczej infekcji. Sugerował że powinienem pójść do psychologa a jeszcze lepiej do psychiatry. Zdałem sobie sprawę, że nasza więź jest iluzoryczna i że latami tkwiłem w jakiejś koszmarnej nieświadomości. Jako że mam w sobie coś niestrudzonego, może to ta domieszka błękitnej krwi, zacząłem interesować się przeszłością. Wypytywać dziadka o czasy nie tylko wojenne ale i powojenne. Okazało się że tutaj pojawiają się drobne nieścisłości. Dziadek, według najnowszej wersji wydarzeń jednak nie służył w milicji po wojnie, nie chodził z pistoletem i nie łapał złodziei! W milicji był tylko na papierze na rozkaz z dowództwa AK, które zalecało takie zachowania aby uchronić swoich żołnierzy przed wywózką na Sybir. Dlaczego opowiadał mi nieprawdziwe historie? Tu powątpiewanie w kręgosłup moralny ojca zaczęło się łączyć z powątpiewaniem w kręgosłup moralny dziadka. Podejrzana stała się też opowieść o tym jak dzięki wstawiennictwu sąsiada ze wsi został zwolniony z UB (Może był to przypadek, ale może po prostu współpraca). I tu BACH jak mogłem na to nie zwrócić uwagi. MARIAN BUCZEK mój ojciec, który urodził się jeszcze przed śmiercią Stalina, został nazwany imieniem Wielkiego Komunisty – Mariana Buczka. A sam dziadek piastował przez długie lata stanowisko w zakładzie komunalnym w Józefowie Biłgorajskim. Był członkiem PZPR. Temat ten oczywiście nie istniał, nie był poruszany. Może to był przypadek i mój ojciec nazywa się tak bo miał być dziewczynką Marysią … Może dziadkowie nie wiedzieli o Marianie Buczku komuniście, bo byli z małej wioski?… Mogę się oczywiście mylić w swoich domniemaniach, ale wydaje mi się całkiem jasne, że po prostu właśnie stąd, z tego wstydliwego tchórzostwa moich przodków, z tej w sumie śmiesznej i nieistotnej wielkiej tajemnicy, wzięły początek różne emocjonalne dziwności, zawiłości, lęki, które mają niesamowitą moc kształtowania losów całej rodziny (dokładnie tak jak to sugerują wielcy psychoanalitycy). Gdybym domyślał się obecności tego „wstydliwego sekretu” kilka lat temu? Jakże inaczej mogły się potoczyć i moje losy. Inaczej patrzył bym na uroczystości partyzanckie w Osuchach, czapkę z orzełkiem, doszywane gwiazdki. Jakże bardziej z przymrużeniem oka mógłbym patrzeć w twarz groźnemu ojcu z dzieciństwa. Kartkę ze zdjęciem statku „Marian Buczek” zakupiłem na allegro, a przy okazji kupiłem jeszcze jedną pocztówkę, na której widnieje sympatyczny stateczek FAFIK ze Świnoujścia. Jak inne mogłoby być życie tej rodziny gdyby nosiła nazwisko FAFIK – pomyślałem.

Sebastian Buczek

Czym jest reprodukcja jeśli zapis zanika? Jest obiektem zawieszonym między wirtualnym a realnym i nie przynależąc do żadnego z tych porządków nawiedza oba. Sebastian Buczek jest artystą którego również trudno osadzić. Opowieści o jego dokonaniach skupiały się na materialnej stronie jego działalności. Traktowały o płytach z pszczelego wosku i czekolady, które mają bardzo ograniczony żywot, a każde odtworzenie odbywa się ze świadomością jednoczesnego aktu wymazywania dźwiękowej informacji na nich zapisanej. Innym ważnym elementem legendy Buczka jest Jan, mechanicznie poruszany manekin, który towarzyszy mu w koncertach i w innych działaniach. Buczek ciągle poszukuje nowych, osadzonych na pograniczach środków. Jego inwencja ma w sobie tyleż z osadzonego we współczesnej cyfrowej kulturze łowcy nowych technologii, co z samotnego wynalazcy. Pierwszy archetyp wyznacza sposób myślenia o mediach, jako nośnikach niematerialnych i abstrakcyjnych idei. Drugi natomiast odsyła do narzędzi, które nawet jeśli zostały kiedyś wynalezione, to nigdy nie weszły do powszechnego użycia, ponieważ nie odpowiadały aktualnym potrzebom społecznym. Buczka interesuje szum, który generują te niedoskonałe maszyny, które nie są zdolne do iluzjonistycznej reprodukcji. Szum, jeśli pojawia się w praktyce sztuki współczesnej, jest najczęściej wyrazem nostalgii za mediami, w których kompresja była widzialna i słyszalna. Buczek w szumie widzi coś więcej. To strategia estetyczna, która wynika z podjęcia wyzwania reprodukcji. To ona kształtuje fantomy, będące odbiciami rzeczywistości, które okazują się zdecydowanie ciekawsze od informacji wyjściowej. Sobowtór, odbitka, kopia, wytłoczyna, to pojęcia, których można użyć do opisu jego obiektów. Wszystkie są właściwe, z tym małym problemem, że same w sobie zawierają już ładunek emocjonalny, który osadza je w pozycji podrzędnej wobec oryginału. Źródło jest jednak ukryte. Twórczość Buczka wynika ze swoistego i radykalnego zastosowania akuzmatyki, czyli zagadkowego efektu, który wywołuje oderwanie dźwięku od źródła. Buczek dostrzega akuzmatyczne właściwości również w obiektach. Szuka nowego sposobu na powiązanie czynności do wykonywania których przedmioty zostały stworzone i ich materialnej struktury. Dzięki temu zabiegowi pozostają one w ciągłym znaczeniowym i subtelnym ruchu i „wahają się”, zawieszone między abstrakcją i konkretem.

Daniel Muzyczuk

Sebastian Buczek – ur. w 1975 roku. Studiował grafikę i malarstwo na ASP w Katowicach oraz animację na PWSFTViT w Łodzi. Jego twórczość znajduje się na styku sztuki wizualnej i muzyku eksperymentalnej. Występował na wielu festiwalach, m.in Festiwal w Krajobrazie w Inowłodzu, Garage w Stralsund, Wien Modern w Wiedniu, BFI w Londynie, Audio Art, Warszawska Jesień. Brał udział w wystawach m.in. Gone To Croatan w CSW Toruń, HMKV Dortmund. Jest autorem płyt: “Wabienie Dziewic” Mik Musik 2001, “Pogorzelec” 2012 AltanovaPress. Jest współautorem i wydawcą książek naukowych “Atlas Pasożytów Człowieka” i “Choroby Pasaożytnicze, epidemiologia diagnostyka objawy” (nagradzanych przez ministra zdrowia). Podróżował do brazylijskiej Amazonii. Prowadzi niezależną eksperymentalną wytwórnię płytową, która promuje / wydaje artystów sceny niezależnej.