ok. 2009
Azorro, Wojciech Bąkowski, Ewelina Chrzanowska, Jos de Gruyter & Harald Thys, Rafał Jakubowicz, Łukasz Jastrubczak, Tomasz Kowalski, Agnieszka Polska, Pimpek, Wilhelm Sasnal, Paweł Sysiak, Barbara Szelwach, Tobias Zielony

12.02-02.04.2022

We wczesnym okresie swojej twórczości Bąkowski portretował wewnętrzny świat młodych mieszkańców wielkopłytowych osiedli. Wstydliwe niepokoje bohatera filmów wydają się czasem wspólnym doświadczeniem tych, których okres nastoletni przypadł na lata 90.

Autorem jest pies aktorki Marty Ojrzyńskiej, którego pierwsza wystawa odbyła się w galerii Goldex Poldex. Pokazał tam serię ekspresyjnych obiektów – pogryzionych przedmiotów z mieszkania Marty. Pimpek nie był pierwszym psem-artystą w w Krakowie. Korek, pies Róży Janiszewskiej (współprowadzącej galerię Artpol), wygryzał charakterystyczne dziury w kocach, tworząc tzw. Korczany – ażurowe tkaniny, wieszane na ścianach w charakterze gobelinów.


Obraz pochodzi z debiutanckiej wystawy Sysiaka w nieistniejącej już galerii Kolonie. W trakcie trwania wystawy artysta zmieniał ekspozycję czterokrotnie, co sprawiło, że debiut był równocześnie retrospektywą. Z pewnością pokazywało to jego determinację i powszechny optymizm młodego środowiska. Zresztą sam obraz, który miał być ironicznym komentarzem do akademizmu, powstał zresztą z przetworzenia pracy, która Sysiak zrobił na pierwszym roku studiów – stąd podwójne datowanie na 2004 i 2010 rok. 

Sasnal, znakomity pejzażysta, w syntetycznej formie potrafi uchwycić niezmienny charakter polskiego krajobrazu.

Artysta podczas spaceru po zmroku w katowickim Parku Kościuszki oświetlał sobie drogę naciskając migawkę aparatu. W rzutniku-karuzeli, artysta prowadzi nas w tę podróż w nieskończoność. 

Seria prac Barbary Szelwach pokazywana była kiedyś w Galerii Pies. Bohaterowie rysunków złapani są w momencie prowadzenia ożywionej dyskusji. Jest w tej sytuacji coś sztucznego – wydaje się, że ich ruchome stawy można by ustawić w dowolnej konfiguracji, a prawdziwe słowa nigdy tam nie padły. 

Belgijski duet artystyczny był w tamtym czasie inspiracją dla co najmniej kilku młodszych artystów w Polsce. Bohaterowie jego niepokojącego filmu organizują swoje aktywności wokół modelu fregaty, poprzez który dokonuje się ich tajemnicza przemiana.

Zielony portretuje życie młodych ludzi – miejsca w których spotykają się wieczorami, relacje, wspólne zabijanie czasu. Bohaterowie jego prac wydają się tak mocno wklejeni w tło, jakby już nigdy nie mieli wyjechać ze swojego miasta, niezależnie od tego, czy sportretowani zostali we Wschodnich Niemczech, Rumunii czy Francji. Prezentowany na wystawie jeden z cykli powstał w Polsce; nosi tytuł “ZGORA”. Artysta doskonale oddał w nim zamgloną atmosferę Zielonej Góry –  sennego miasta w środku lasu, w którym prawie nic się nikomu nie przydarza.  


Wczesna, hipnotyzująca praca. Nigdy wcześniej niepokazywana. 

Chrzanowska w swojej sztuce zajmowała się głównie rysunkiem. Na wystawie prezentujemy zaledwie niewielką część prac, które po sobie pozostawiła. Dotyczą życia osobistego, miłości, pracy zarobkowej w Londynie, marzenia o realizacji w Turbin Hall. W 2018 roku w galerii prezentowana była jej instalacja – hiperrealistyczny rysunek o powierzchni niemal 30 m2, imitujący klepki drewnianej podłogi.


Monumentalny obraz o skutkach chowania się w zębie.

Wiesława Borowskiego do Wojciecha Krukowskiego
W 2009 roku w warszawskim CSW planowana była wystawa Rafała Jakubowicza, pt. Miejsce (kuratorka: Ewa Mikina). Instalacja miała wyglądać jak przeskalowana do ogromnych rozmiarów drewniana skrzynka – identyczna jak te, w których pracownicy Galerii Foksal gromadzą archiwa współpracujących z galerią artystów (znajdowała się tam m.in. skrzynka Jakubowicza). Wskutek interwencji W. Borowskiego, który napisał list do W. Krukowskiego odnośnie swoich praw autorskich do projektu owych pudełek, nie dopuszczono do otwarcia wystawy. Na szkicu widać niezrealizowany projekt obiektu. Koszty jego produkcji oszacowano wówczas na 2300 zł, co przy dzisiejszych cenach sklejki wydaje się bardzo niską ceną.

Zaaranżowana do kamery kłótnia, o to, kto w grupie jest jest twórcą wszystkich pomysłów. Odegrany spór pokazuje wyczerpanie wspólnym wieloletnim procesem twórczym i maskuje prawdziwe konflikty w grupie, która właśnie się rozpada.