Jak tu pięknie i niech nigdy cię nie zapomną.
E. Jane, El Kazovsky, Joanna Piotrowska, Katalin Ladik, Raúl De Nieves, Whitney Claflin

15.11–16.12.2017

Jak doszło to tego, że przedmiot stał się aż tak wyobcowany? Źródłem uprzedmiotowienia obiektów sztuki jest po części trwała hierarchia podmiotu i przedmiotu w tradycji filozoficznej Zachodu.

Takie uprzywilejowane spojrzenie na świat zakłada, że historia jest raz na zawsze ustalona. Jednak system myślowy, służący dotąd do definiowania, wyrażania, czy nawet wizualizowania współczesnego społeczeństwa, jest już nieaktualny.

Podstawowym założeniem konceptualizmu było proste zdemaskowanie przedstawienia. Obiekt jako taki po raz kolejny zostaje zakwestionowany, pozbawiony swojego potencjału performatywnego i symbolicznego, pozbawiony swojej sprawczości. Założenie, że to nasz nadzór stanowi o wartości, odbiera obiektowi artystycznemu potencjał alternatywnego działania. W świetle wielu kontr-historii dowodzących, że potencjał działania jest wpisany w obiekt, jest to dość ograniczone spojrzenie.

W praktyce artystycznej twórców biorących udział w tej wystawie jest miejsce na symboliczność i performatywność, oraz na aktywność obiektu artystycznego wykraczającą poza bycie postrzeganym. Zaproszeni artyści osiągają to poprzez praktyki takie jak tłumaczenie, użycie rytuału (z aktywnym obiektem), czy tworzenie dokumentacji performansów lub zbiorowych akcji/ interakcji. Dodatkowo, w część prac wpisana jest sugestia, że znajdują się w stanie ciągłego stawania się; na stałe wpisane jest w nie miejsce, w którym powstawały. Wymykają się naszej potrzebie unieruchomienia obiektu za pomocą wystawy i za pomocą spojrzenia.

Związek między artystą a pracą jest jedną z form, dzięki którym można podtrzymać swoistą subiektywność w sztuce. Jednak to niezgoda na oddzielenie praktyk performatywnych i konceptualnych od ich społecznego i historycznego kontekstu pozwala pracom prezentowanym na tej wystawie dowieść swojej podmiotowości i zachować swoją zmienną tożsamość.

tekst: Rózsa Farkas